Pierzga to zakonserwowany przez pszczoły pyłek kwiatowy. Obnóża (porcje pyłku kwiatowego zebranego przez pszczoły gromadzone w tzw. koszyczkach na trzeciej parze odnóży) zostają złożone przez pszczołę lotną (pszczoły zbieraczki) do komórki plastra i zwilżone przez pszczołę ulową (robotnice) wydzieliną gruczołów ślinowych i miodem, a następnie ubite w komórkach główką w celu zabezpieczenia go przed dostępem powietrza.

Ma wyższą wartość odżywczą niż pyłek i bogatszy skład chemiczny.

Jest produktem o dużej zawartości białka, witamin, składników mineralnych, aminokwasów, tłuszczów, węglowodanów. Jest lepiej przyswajalna przez nasz organizm niż pyłek kwiatowy, ponieważ w procesie przetwarzania pyłku na pierzgę zostają rozpuszczone otoczki pyłkowe, a przyswajalność witamin wzrasta kilkunastokrotnie.

W składzie pierzgi znajdują się:

witaminy: A, B1, B2, B6, B12, C, D, E, K, P i PP o

oraz pierwiastki: potas, żelazo, selen, magnez, miedź, krzem, chlor, siarkę, mangan, a także enzymy: inwertaza, katalaza, pepsyna, trypsyna, lipaza, laktaza.

Pierzga ma specyficzny, lekko kwaskowaty smak. Nie jest tak słodka jak miód. Powinna być spożywana w dawkach nieprzekraczających trzy łyżeczki dziennie. Można ją przyjmować na wiele sposobów:

• prosto z opakowania dokładnie i powoli gryząc granulki,

• robiąc roztwór wodny z wody przegotowanej lub mleka w ilości pół łyżeczki pierzgi na pół szklanki lub mieszając z miodem, który wzmacnia korzystne działanie pierzgi.

Najlepsze efekty wspomagające organizm uzyska się spożywając ją dwa razy dziennie. Wypijając rano na czczo, a drugą porcję wieczorem rozpuszczając ją na 12 godzin przed wypiciem. Moczenie pierzgi przez całą noc lub cały dzień wzmacnia jej działanie.

Pierzga może być używana przez wszystkich: dzieci, młodzież, osoby w sile wieku i starsze. Nie mogą jej używać jedynie osoby uczulone na produkty wytworzone przez pszczoły.